En waar zijn we allemaal heengehopt.
Het was weer de jaarlijkse State Fair tijd. Aangezien Petra hier al heen was geweest en ook al diverse malen met bezoek was het plan dat Petra ons daar af zou zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik vond nl niet dat Ron dit mocht missen als het er toch was want daar is zoveel te zien.
Het had nog even wat voeten in de aarde om naar binnen te kunnen komen want met $ 20 cash kom je er niet. (We wisten niet dat je er ook met je creditcard kon betalen). Wat had Annie nou gedaan (tja er is een liedje van), precies het tassie lag nog in de auto bij Petra. Die dus gebeld en omgekeerd waarna we het riedeltje opnieuw konden doen. Maar we kwamen binnen.
Je ziet hier werkelijk van alles wat met volksnijverheid, land- en tuinbouw te maken heeft. Van kantklossen tot koeienmelken zeg maar. En overal vallen prijzen mee te winnen. De foto hiernaast zijn geen genaaide kussentjes. Nee dit zijn TAARTEN!. Je begrijpt hier is een prijs mee gewonnen. Al deze nijverheid wordt afgewisseld met een kermis en zoals het de Amerikanen van het goede leven betaamd: ETEN met hoofdletters. Ook hier zijn weer hele vreetstraten (foodcorts). En ze hebben van allerlei lekkers in supersize maten. Popcorn, verse corn (maiskolven), frisdrank, porkchop en natuurlijk geen kippepootje maar een een turkeybout! Je weet niet wat je ziet.
Toen we alles hadden bekeken wat we wilden hebben we Petra weer gebeld en we werden rond twee uur weer door haar opgehaald. Ze had wat verfrissingen meegenomen en wij hadden een blooming onion in laten pakken in de foodcourt.
Petra nam ons mee naar een katoenplantage en daar hebben we de frisdrank en onion aan de picknicktafel genuttigd. Hoewel de lucht achter ons er dreigend eruit zag zaten we toch nog in t zonnetje.
Na deze heerlijke geimproviseerde lunch zijn we het katoenmuseum gaan bekijken. Dat was erg leuk, ontspannend en we hebben er allemaal wat geleerd.
Na deze heerlijke rondwandeling zijn we via de geitjes weer bij de auto terechtgekomen en zijn we doorgereden naar de farmers market. Volgens Petra was vrijdagmiddag dus een perfecte dag want het was heel erg rustig. Ik blij want mijn voeten doen al zo een pijn en slenteren door de drukte maakt het alleen erger.
Ook daar was weer veel te zien en te beleven. Ruiken, voelen, proeven. Heerlijk voor shopaholics. Ron heeft zelfs een bordje gekocht om als personal guide op te treden. We treuzelden teveel haha. Viel best mee vond ik. En het was niet eens de Walmart.
Na het bezoek aan de markt waren de voetjes voor deze dag aan t end van hun latijn en zijn we even uit gaan schommelen bij Lake Wheeler.
Thuisgekomen waren we net voor Ron thuis en konden we op weg naar de Carrabas. Heerlijk gegeten daar.
Groetjes,
Ron en Ann
1 opmerking:
Zoooooo, even tijd om bij te lezen.....
Mijn bezoek is namelijk weg, dus heb zeeen van tijd nu, hi hi hi.
Leuk de foto's van de andere kant nu te zien. Eindelijk ik een keer op de schommelstoelen bij Lake wheeler. Wat grappig!
Knuffels uit Fuquay
Een reactie posten